یکی از عناصر اصلی انجام عمل جراحی یا معالجات پزشکی که شکل بنیادین و مهمی به خود گرفته و در واقع به گونه ای با حیات و تغییر در وضعیت موجود بیمار مرتبط است ، اخذ رضایت از بیمار می باشد . رضایت در معالجه و درمان به لحاظ تبعات و پیامدهایی که به دنبال دارد ، در قلمرو حقوقی جایگاهی ماندگار یافته است و در زمره یکی از مقولات مهم و به مثابه رویکردی نوین در حقوق پزشکی برشمرده می شود .

رضایت به درمان مبین این واقعیت است که بیمار از آنجا که به منظور معالجه و درمان ، مدتی ولو بسیار اندک ، جسم خویش را در اختیار پزشک و معالج قرار می دهد ، در نتیجه باید بر این امر به صورت آگاهانه و با اراده آزاد رضایت داشته باشد . چنین مساله ای از یک سو ناشی از رابطه پزشک و بیمار و وجود حس اعتماد بیمار به پزشک بوده و از سوی دیگر یکی از عوامل سقوط مسئولیت پزشکی نسبت به بیمار محسوب می گردد . بدیهی است که این نظریه دامنه مفهومی وسیعی داشته و صرفاً محدود به حوزه رضایت بیمار نمی باشد ، بلکه در مواردی هم که بیمار در وضعیت حیات نباتی است یا به سن رشد و بلوغ نرسیده ، نیز با اخذ رضایت از اولیاء قانونی وی این مهم محقق می گردد .

در این رهگذر حقوق پزشکی از مسائلی همچون مفهوم رضایت ، تنوع گونه های آن اعم از کتبی و شفاهی یا صریح و ضمنی ، آگاهانه و آزادانه بودن رضایت ، تفاوت رضایت با برائت ، نحوه اثبات و احراز وجود یا عدم رضایت ، استثنائات وارده بر رضایت به ویژه در فوریت ها و موارد ضروری و اورژانسی مورد مطالعه قرار می گیرد .