اخلاق پزشکی نقش و تاثیر بسزایی در پیشگیری از خطاهای پزشکی دارد

   به گزارش روابط عمومی مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی، چهل و چهارمین کنگره سالیانه جامعه جراحان ایران در تالار همایش های رازی برگزار شد.در این کنگره که نشستی به موضوع پیشگیری از خطاهای پزشکی و دفاع خوب اختصاص یافته بود دکتر محمود عباسی رییس مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی در زمینه خطاهای پزشکی و مسئولیت های ناشی از آن به ایراد سخنرانی پرداخت. وی با اشاره به گستره دامنه خطاهای پزشکی که بر اساس آمارها سومین و در برخی کشورها چهارمین نرخ جرایم و خطاهای پزشکی را بخود اختصاص داده، تاکید کرد برای برون رفت از وضع موجود و پیشگیری از خطاهای پزشکی و رشد روزافزون آن در جامعه ما به تدابیر و سیاست جنایی روشنی نیازمندیم تا در پرتو آن بتوانیم به پیشگیری و کنترل خطاهای پزشکی بپردازیم.

   چندی قبل با اجرای یک طرح ملی تحقیقاتی در فرهنگستان علوم پزشکی به این نتیجه دست یافتیم که خطاهای دارویی بیشترین حجم خطاها را بخود اختصاص داده و اکنون شاهد آن هستیم که خطاهای ناشی از جراحی زنان و زایمان،خطاهای دندانپزشکی، جراحی عمومی و جراحی پلاستیک، زیبایی و ترمیمی از جمله خطاهای شایع پزشکی هستند که البته برخی از این خطاها اجتناب ناپذیر، لیکن برای پیشگیری از بروز خطاهای پزشکی اولاً و در وهله نخست باید حاکمیت اخلاق حرفه ای پزشکی را مورد توجه قرار داد که گفته می شود 72% از شکایات از جامعه پزشکی به این موضوع اختصاص دارد و در مرحله بعد ما نیازمند تدابیر و سیاست جنایی روشنی در این زمینه هستیم که بخشی از آن به قوانین و مقررات ناکار آمد باز می گردد. رییس انجمن علمی حقوق پزشکی ایران در بخش دیگری از سخنان خود با تشریح مفاهیم قصور و تقصیر و مصادیق خطاهای پزشکی و جایگاه آنها پرداخت و شرایط تحقق مسئولیت پزشکی را بر شمرد و به تجزیه و تحلیل مواد 158و 495 تا 497 قانون مجازات اسلامی پرداخت. وی در واکنش به طرح یک سئوال و رویداد ناگواری که در یک استان در زمینه قطع دست بیماری دیابتیک رخ داده تاکید کرد بجز در موارد اورژانس و فوریت های پزشکی که جان بیمار در معرض خطر قرار دارد برای قطع دست و انگشتان بیمار دیابتیک الزاماً به رضایت بیمار و اولیای قانونی وی نیاز داریم. وی افزود چندی قبل جراحی در بیمارستان امام از من سئوال کرد چند ماه قبل خانمی که مبتلا به دیابت است و باید انگشتانش را قطع می کردیم و خودش هم به انجام آن رضایت داشت اما همسرش رضایت نمی داد و اکنون پس از چند ماه که باید دست او را قطع کنیم باز هم همسرش رضایت نمی دهد. به ایشان گفتم اگر بیمار،خودش راضی است انسان عاقل و بالغ و رشید نیاز به قیم ندارد ، با رضایت خودش هیچ مشکلی برای قطع دست او وجود ندارد و از نظر اخلاقی و قانونی نیازی به رضایت همسر نیست ایشان با نگرانی عنوان کرد که همسرش می رود شکایت می کند به او گفتم: جناب دکتر شکایت کردن حق بیمار است و اولیای قانونی او و در اینجا همسر نقشی ندارند،اما شکایت کردن که به معنای محکومیت پزشک نیست اگر بیماردر وضعیت اضطراری است و عدم قطع دست او منجر به گسترش بیماری و مرگ او می شود با طیب خاطر و با رضایت آگاهانه و آزادانه بیمار دست او را قطع کنید هیچگونه مسئولیتی متوجه شما نیست.