«و لقد اسْتهْزئ برسل مّنْ قبْلك فحاق بالّذين سخروا منْهم مّاكانوا به يستهْزوؤن»

(انعام/ 10)

«و پيش از تو پيامبراني به استهزا گرفته شدند؛ پس آنچه را مسخره كردند، گريبانگير مسخره‌كنندگان ايشان گرديد.»

بدون ‌ترديد اقدام گستاخانه دنياي استكبار در توليد و نشر فيلم موهن عليه نبي مكرم اسلام، آن پيام‌آور بشارت، رحمت و عدالت، رسول الفت و مودت و خيرخواه همه جهانيان، توطئه‌اي صهيونيستي و هدفمند ناشي از هراس از گسترش اسلام ناب محمدي (ص) و عدالت پراکنی حقیقی ناشی از آن بوده و به منظور تفرقه‌افكني بين پيروان اديان توحيدي صورت پذیرفته است که خود گواه روشني از عجز و ناتواني دشمنان اسلام از اشاعه موج بيداري اسلامي در جهان می­باشد. سران سلطه، داعيه‌دار بحث آزادي بيان هستند در حالي كه موضوع هتك حرمت با آن منافات داشته و در هيچ جاي جهان اهانت به شعاير و اعتقادات مردم، نه تنها آزادي بيان محسوب نمي‌شود بلكه با جريحه‌داركردن قلب ملتهاي مسلمان از مصاديق بارز نقض حقوق بشر است.و  این خود جای شگفت است که چگونه کشورهای غربی ضرورت ناشی از افترا و تهمت را جهت حفظ به اصطلاح آزادی اندیشه و بیان، بر جریحه دار کردن احساسات و توهین به مقدسات خانواده بزرگ جامعه اسلامی مرجح می­دانند!

بر این مبنا از مقدمات قواعد اخلاقی و حقوقی پذیرفته شده در میان ملل متمدن جهان، حفظ حرمت ادیان و مذاهب، و اندیشه و مقدسات ایشان می­باشد. بدیهی است که تمامی اصول اخلاقی از جمله آزادی بیان در نقد ادیان، نباید محصور در مبانی اندیشه های مکاتب دین گریز غربی باشد چرا که بی شک بازخورد چنین تفسیر یک جانبه­ای از اخلاق و قواعد حاکم بر آن، نمی تواند مبنایی همه جانبه و معقول داشته باشد و در عمل منجر به چنین رویه ظالمانه و هتاکانه ای خواهد شد. دیرزمانی نظام های سلطه جو کمر به تفویت حقوق ابنای بشر بسته بودند اما امروز به نظر با تفریط حکومت های لیبرال کنونی داعیه مند حقوق بشر، نقض مکارم اخلاق و حقوق و کرامت انسان به بهانه آزادی و بسط حقوق وی، جلوه ای تازه و ددمنشانه تر یافته است. و این ارزش مکاتب دینی است که در زمان خود متهم به تفریط و در زمان کنونی متهم به افراط شده­اند لیکن حق این است که سعادت انسان در گرو دوری از هوای نفس و رسیدن به اعتدال منبعث از  کمال خواهد بود. «فلا تتبعوا الهوی ان تعدلوا» (نساء، 135)

از نقطه نظر حقوق بین الملل نیز، يكي از مهمترين تعهدات دولتها در موازين بین‌المللی‌ معاصر، نفي اقدامات نژادپرستانه و محرك خشونت و تنفر است. موازيني چون اعلاميه جهاني حقوق بشر مصوب 1948 ، كنوانسيون حقوق بشر مصوب 1969 ، اعلاميه كنوانسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد مصوب 1996 ، بيانيه اجلاسيه سران سازمان ملل متحد در 12 دسامبر 2003 و بيانيه اجلاسيه دوربان در سال 2003 ، جملگي مشتمل بر محكوميت توهين به اديان و چهره‌هاي آسماني است.

اين اتحاديه ضمن محكوميت اين حركت گستاخانه­ی استكبار اعلام مي‌نمايد كه نقض حقوق انساني و تحقير و اهانت به اعتقادات عده قابل توجهی از مردم جهان در پوشش آزادي بيان، خود نشانگر بسياري از خشونتها، بی اخلاقی­ها و بي‌عدالتي‌هاست؛ لذا ضروري است انديشمندان حقوقي كشورهاي اسلامي، به دنبال اهانت‌هاي سابق به قرآن مجيد، مقدسات اسلامي و اينك به پيامبر عزت و رحمت، از طريق نشست فوق‌العاده‌ ، دوشادوش يكديگر به تشكيل اتحاديه حقوقدانان جهان اسلام همت گمارند و با اتحاد و انسجام و برنامه‌ریزی‌ مشترك، حافظ منافع مسلمين و مقدسات اسلام و نگهبان حريم مكتب حيات‌بخش اسلام باشند و به بررسي راهكارهای حقوقی محاكمه و انزوای هتّاكان  از طریق مراجع حقوقي بین‌المللی،‌ پرداخته و براي هميشه حرمت‌شكنان به ساحت مقدس قرآن مبين و جايگاه ربّاني پيامبر اعظم اسلام و ساير مقدسات را سر جاي خود بنشانند.

بی شک رسوبات چنین تعرضاتی به حریم قدسی نبی مکرم اسلام و باورهای به حق مسلمانان، جز از منفذ تفرقه و پراکندگی، به بنیان های فکری مسلمانان لطمه وارد نخواهد ساخت؛ لذا هر اقدامی جهت طرد اندیشه ها و عقاید خرد متهافت، متناقض و متنازع، جهت  اعتصام به حبل متین الهی و حفظ کتاب مقدس قرآن و ارج نهادن بر وجود شریف نبوی، زمینه گسترش وحدتی را حاصل می نماید که در پرتو آن ظلمت دنیا پرستان و ظالمان مظلوم نما بیش از پیش مبرهن می­شود و عاقبت در سایه طوبای رضایت حق تعالی ، سعادت در دین و دنیا و آخرت عجین مسلمانان نجیب جهان خواهد شد.  إنشاألـله

«انّا كفيّناك الْمسْتهْزئين»

(حجر/ 95)

دبیر خانه اتحادیه انجمن های علمی

گروه حقوق ایران